Gambia & Senegal (II): “Toubab, toubab!"

30 oktober 2019 - Beernem, België

Dat “toubab” blanke betekent in het Wolof (de Afrikaanse taal in Gambia en Senegal) kon ik niet omheen. Elke dag hoorde ik het tot vervelens toe. Kleine kinderen met hoge piep stemmetjes die toubab schreeuwen. Enkele kennen hun klassiekers en lopen met een stok en wiel vooruit duwend mee met die onnozelaar op zijn Harley Trapson.

Het zwaaien, dansen en duimpjes in de lucht, het gaf me weer de energie om die snikhete namiddagen, waar de druppels bij momenten over de mekel van mijn neus stroomden, te door worstelen. Het regenseizoen maakte het extra pittig met de stijgende luchtvochtigheid. “Waar blijft die verfrissende regen?” vloekte ik tegen mezelf.

Senegal

Lang moest ik er niet op wachten, 100 km voor Gambia (een lange sliert, volledig opgenomen in de maag van Senegal) stond ik met de tent aan een kerkje bij priester Ambroise. De avond begon nog mooi met opgelichte roze wolken als kijkspel terwijl ik op mijn cornflakes knarste. ’S nachts knalde de donder om de 2 seconden, pletste het water uit de dakgoten op de harde grond en hielden de lichtflitsen mij uit mijn slaap.

Wat ik al doe sinds ik een klein kind was: (en normaliter een tas dampende chocomelk erbij nam) tellen hoe ver het onweer zit. Eerst licht dan geluid en elke 3 seconden zijn een kilometer, de gouden regel waar niet aan te tornen valt. Veel slaap zat er niet in want ik werd gewekt door de vroegmis. Met dikke wallen nam ik plaats achteraan.

Vooraan zaten er twee man en een paardenkop. Uit appreciatie voor mijn kerkbezoek mocht ik mee ontbijten met priester Ambroise. Wat oploskoffie, stokbrood met choco en een filosofische discussie over racisme & kolonisatie. Op slag wakker en scherp om mijn tocht richting Gambia verder te zetten.

Senegal

Het patroon van het regenseizoen begon zich te tekenen: overdag warm en vochtig (doef weer in de volksmond) en dan ’s avonds een uur lang de regen die erop los beukt. In mijn schema kon het niet beter passen, omdat ik verschillende keren geen douche had, gebruikte ik een afgebroken dakgoot als verfrissing. Een grote straal water stortte zich op mijn rug en kuiten. Even goed als een massage.

Samen met enkele chubby Senegalezen die wél hun blok sunlight zeep mee hadden stond ik me buiten tijdens de regenbui te wassen. Het werd een collectief wasmoment: mannen boenden hun moto en vrouwen dopten hun zwik kledij in de grijze metalen bassins. Ik kreeg de glimlach maar niet van mijn gezicht als ik gewoon rond me keek en dacht: “waar zit ik nu eigenlijk?”

Na 3 dagen van regendouches stak ik de grens over met Gambia. Yes! Even wat engels kunnen praten na weken van mijn in bochten wringen met gebrekkig frans, bedankt Britse kolonisatie! Gambia, mijn ontmaagding van Afrika. Mijn eerste land (2013) op het continent. Meteen kreeg ik kronkelende aardewegen door de boerendorpjes voorgeschoteld.

Gambia

Langs de grazende geiten, bosjes en volwassen die hun ogen uitwreven van ongeloof, arriveerde ik in Juffureh aan de Gambia rivier. Bij iedereen die de reeks “Roots” heeft gezien zou er iets moeten rinkelen bij de naam “Juffureh”. Het zou hier geweest zijn dat dé bekendste slaaf, Kunta Kinteh zou ontvoerd zijn geweest.

Toch heersen er veel vraagtekens over hoe waarachtig dit verhaal is. Veel landen claimen dat Kunta Kinteh in hun land is ontvoerd en heel de toeristisch hub dat het dorp geworden is, eigenlijk gefundeerd is op een leugen. Pfffrt, weer leugens over slavernij om toeristen aan te trekken? Met gemengde gevoelens begon ik de volgende ochtend aan de rondleiding met mijn gids.

Gambia

Een bezoek aan “Kuntah Kinteh Island”, wrede verhalen over slaven, een bezoek aan het stumperige museum. Telkens als ik mijn microfoon aan de gids zijn mond plakte bleven de twijfels in mijn achterhoofd malen. “Klopt dit wel? Is dit niet overdreven? Waar haalt hij dit? Waar heeft hij dit gelezen?”

Gambia

Als ik dan enkele kritische vragen stelden lag hij knock-out op de grond en spartelde om toch maar iets te kunnen zeggen. In de hoop om een dikke fooi te kunnen krijgen. Weer wat ontgoocheld sprong ik op de fiets om mijn laatste etappe door Gambia te rijden.Tijdens het eerste stuk offroad ontpopte een oer Vlaams zaterdagochtendgevoel. Waar je na een week hard werken eens goed stoom aflaat door te gaan mountainbiken in de regen. Daarna had ik perfect asfalt en het geroep van Toubab Minty (Blanke snoepje), eens iets anders qua geluid. Met een overzetboot over de gigantische Gambia rivier naar Kerr Serring.

Gambia

Kerr Serring was waar ik met het gezin mijn zus gingen bezoeken. Onwezenlijk gevoel om met mijn fiets hier te stoppen en gewoon zaken te herkennen: “ja het hotel en het restaurant en de dancing waar ik onder de indruk was van de twerkingskills” Een foto als bewijs en dan op zoek naar mijn gearrangeerde slaapplaats voor enkele dagen rust.

Een vriendin in België had een nonkel en tante in Kerr Serring. Toeval! Met enkele smsjes kwam ik aan bij het juiste café dat uitgebaat werd een Antwerpenaar. Hierdoor was dit een Belgische hub waar mijn oren gloeiden bij het vertrouwde Vlaams. Meteen werd ik door de nonkel getrakteerd op enkele pinten en bij hem thuis kreeg ik stoverij met bloemkool en een goeie patat. Kan het nog Vlaamser zijn? Mijn geluk kon niet op of waren het dé pintjes te veel na 1 maand geen alcohol in Noord-Afrika? Waarheid in het midden.

Gambia

Door mijn tijdelijk gastgezin werd ik in de watten gelegd, na een kleine week fietsen kon ik de rust en verwennerij zeker gebruiken. Als ruil moest ik mee naar de “Hash Harriers”; een wandelclub in Gambia die elke maandagavond een wandeling maken maar vooral eens goed op restaurant gaan smikkelen. Zalig om langs de wirwar van straatjes en dan op het magnifieke strand te slenteren. Even stond ik stil, kijkend naar de terugtrekkende zee en de sjottende Gambianen. Amai.

Gambia

Omdat het mijn eerste keer was, moest ik gedoopt worden als “Hash Harrier”. Eerst een pint bier over mijn hoofd en dan zo snel mogelijk de volgende gele pretcilinder naar binnen salamander. Een atje voor de sfeer, ook hier kennen ze het. Met geur van pils op mijn kruin schoof ik met de hele bende aan tafel. De gastvrijheid begint te wennen..

Foto’s

3 Reacties

  1. Gino vermeule:
    30 oktober 2019
    Wat een reisverhaal !!!
  2. Marcel Buijs:
    30 oktober 2019
    Hallo Warre, weer genoten van je avontuurlijke verhalen. Jammer dat ik niet wat jonger ben, anders had ik je gevraagd of ik je achterna mocht komen om de tocht getweeën voort te zetten. Geniet Warre, jij kunt dit alles nu nog doen. Helemaal gesetteld lukt dat niet meer. Groet, Marcel.
  3. Els:
    31 oktober 2019
    Wie had dat gedacht dat jij 6 j later terug in gambia zou zijn en dan nog met je fiets😅