Marokko (III) & Sahara: Vous êtes monsieur Maertens?

Na een “jour du ramadam” zoals de motel eigenaar het zo mooi zei, was ik voldoende uitgeziekt om de eerste stukken van de Sahara aan te vatten. De uitdaging was pittig: in heet weer de etappe door spartelen met de meeste hoogtemeters. Daarbij het feit dat ik niet veel kon eten omwille van de tere maag. In de verschillende korte klimmetjes zat er plotsklaps een wieltjeszuiger te plakken aan mijn achterband.

Ik liep vol van frustratie maar niet van de nodige energie. De frustratie neemt zeker toe als je het hoofd moet buigen voor doenbare beklimmingen en je jezelf stapvoets al zwetend in de bakkende zon naar boven moet sleuren. Na wat denkwerk was een powernap de laatste reddingsboei om op tijd op mijn eindbestemming te geraken.

Snel een boom gezocht, matje opgeblazen en een halfuur getukt. Badend in het zweet werd ik wakker om verder te trekken. Blijkbaar wekte ik een niveau van medelijden op want een motorrijder bood zelfs een heel brood aan. De slaap deed zijn werk en net als ik dacht, “oef het klimwerk zit erop nu is het enkel plat” kwam de wind voor nog 35 km pal op de neus te staan.

Kop in kas en klein verzetje draaien. Geduldig de kilometers aftellen. Grote opluchting als ik de stad Guelmim haalde maar het zat er nog niet op. Hier moest ik een slaapplaats vinden bij de mensen thuis. Waarom? Wel, de volgende dag was het het offerfeest. Unieke kans om dit mee te maken bij de mensen thuis dan op hotel te blijven. Zoals de vorige keren fronste ik mijn voorhoofd op zoek naar het profiel van huis/mensen die deze eenzame fietser wilden opvangen.

Bij het eerste huis had ik prijs! Mbarek overtuigde zijn moeder dat ik bij hen mocht blijven. Een van de salons werd mijn slaapplaats, ik kreeg een douche en meteen wat eten onder de neus geschoven. De tantes waren op bezoek en met onmiskenbare handgebaren vertelden ze dat het morgen het offerfeest is.

In de avond ging ik met Mbarek en enkele maten op stap. Neem dat letterlijk. Echt stappen. Er is één boulevard en daar gewoon van begin tot einde wandelen, babbelen en eens op een bankje zetten. Mbarek had het wat moeilijk omdat hij maar geen job vindt en hij zijn kind in Duitsland niet meer mag zien van de moeder.

Op het einde van de avond vroeg hij als ik geen zin had om de volgende dag mee het offerfeest te vieren? Yeah, of course! Je kan het wat vergelijken met kerstmis bij ons. Hét familiefeest voor 3 dagen in de Islamitische landen en gemeenschappen. Op bezoek bij elkaar met 3 zaken: zitten, babbelen en je vol steken met schaap. Bij Mbarek slachten ze het dier zelf, persoonlijk had ik geen nood om dat te bekijken. Zeker als je ze ziet naar beneden komen met 2 afgesneden schapenkoppen.

De vrouwen nemen de grote hompen vlees en maken er brochettes van. Vanaf dan is het brood, schapenvlees en thee à volonté. Na een namiddagtukje ging ik in de avond weer “op stap” met Mbarek & co. Iedereen liep chique gekleed rond en zelf ik had met mijn blauw gewaad Marokkaanse allures. Met één van zijn vrienden had ik even een pittige discussie over de positie van de vrouw en homoseksualiteit. Maar net zoals op kerstmis geldt hier ook de regel, geen zware maatschappelijke/politieke discussies aan tafel.

De volgende dag kreeg ik nog een ongelofelijk ontbijt: brood met biefstuk. De schapenmaag van grootmoeder liet ik links liggen, die geur stinkeeeeuuh. Het ontbijt liep uit en ik moest op tijd vertrekken want vandaag stond met 130 km de langste etappe geprogrammeerd. Eerste kilometers door de sahara.

Waar je eenzame herders ziet, verscholen onder een klein tentje. Kleine windhozen langs de kant van de weg. Rotsachtige bergen, kleine doodse struikjes en zand. Nee, vandaag zou ik het niet halen. Al 60 kilometer lang een harde fikse wind schuin op kop. Op de kaart keek ik al naar een eerdere dorpje/stadje.

Opeens keerde de wind naar zijwind. Hmmm toch proberen om het te halen? Tuurlijk dat! Als de laatste 30 km het rugwind werd dan lukte het plannetje volledig. Het was toch haasten om voor de avondval er te zijn. Extra hinderpaal was de politie die tijdens een wegcontrole het nodig vond om mij even te ondervragen. De bergen en mini-canyons op het einde van de rit, maakten uiteindelijk alles goed.

Een enorme kreet perste ik uit de keel als ik neer zeeg op het hotelbed. Desondanks de tegenwind toch deze lange etappe kunnen ronden. Nog enkele dagen Sahara om dan een stuk met de bus te overbruggen. De volgende dagen ging alles voor de wind. Vlakke etappes, geen (tegen)wind en een gezin die zelf wat schapenvlees gaf toen ik op het strand aan het pauzeren was.

Een wat vies gevoel overviel me toen ik aankwam in Ahkfenir en wat rond keek voor een hotel. Een rode auto stopte, ruitje naar beneden en achter het stuur een militair. Hij zei: “vous êtes monsieur Maertens?” Mijn hoofd ging achteruit van de verbazing. Hij had een screenshot op zijn gsm van mijn paspoort. Blijkbaar heeft de politie dat naar hem doorgestuurd.

De politie in Marokko, ze weten dus perfect wie je bent als je langs hen rijdt. En waar je naar toe gaat en wat je plannen zijn. Eat this Facebook. De militair deed niets verkeerd, integendeel hij hielp mee met het afdingen van een hotelkamer. Toch bleef het een bevreemdend gevoel. De volgende dag kwam ik aan in Tarfaya, waar de bekende schrijver Antoine de Saint-Expury voor enkele jaren heeft gewoond. Zijn boek; Le Petit Prince, heb ik nog nooit uitgelezen, ook niet voor het examen Frans (buisje).. Het staat wel om mijn “to read-list”.

De laatste etappe naar Laayoune ging in een rotvaart. Rugwind en een gemiddelde snelheid van 24 kilometer ipv van 16. Ideaal om de lange, eentonige, eenzame wegen in de sahara te verteren. Via Mbarek had ik een slaapplaats bij een gezin in Laayoune. Opnieuw opgezwolgen in de gastvrijheid van de mensen, gediscussieerd met de zoon over de rol van Allah en een autotoertje in de stad met de deskundige uitleg van de vader.

Genoeg sahara voor mij tot dan! Vanaf hier neem ik de bus om een stuk te overbruggen en vanaf Mauritanië weer verder te fietsen. Marokko zit erop en ik ben positief verrast en verbaasd door het land, de mensen en de cultuur. Toeristisch een land die de komende jaren zeker verder in de lift zal zitten.