Marokko (I): Hasard versus Dieu

Bij de eerste fietsomwenteling in Tanger voelde ik meteen een cultuurshockje. Andere kledij, andere taal, andere mensen … Even wennen aan dit alles. De stad Tanger stelde weinig voor, ik keek al uit naar mijn eerste etappe de volgende dag. De eerste Marokkaanse kilometers  schurkte ik tegen de kustlijn aan, kwam ik een andere wereldfietser tegen en zag ik de wilde kamelen grazen op de duinen. Jup, ik zit in Afrika. Voor de afwisseling door de Marokkaanse heuveltjes waar ik voorbij de talloze fruitkraampjes en Tajinnewinkels raasde (in een afdaling weliswaar).

In de stad Larache lag mijn eerste stop. Op de camping leerde ik 3 duikers kennen. Naarstig waren ze hun gigantische schelpen in zakken aan het steken om te verkopen aan restaurants in de buurt. Ze schuimen de stranden af om allerlei soorten zeevruchten te verzamelen. Na te hebben gedineerd in een fancy restaurant (voor maar 3 eurie!) werd ik door hen uitgenodigd om samen Tajinne te eten. Goh, de Bourgondiër in mezelf zei geen nee tegen nog een avondmaal.

Een illusie armer had ik de volgende ochtend. Het regent wel in Afrika! Meneertje dacht dat een buitenzeil niet nodig was dus alles halfnat in mijn zakken proppen en gehaast op de fiets springen voor een etappe van 123 kilometer naar Kenitra. Vlak, plat profiel, ideaal om kilometers erdoor te malen. Ondertussen de podcast ‘El Tarangu’ op de smartphone. Zonder problemen kwam ik toe op de verlaten camping in wat voor de rest een vuile stad is.

De volgende dag stond er maar 50 kilometer op het programma. Ideaal moment om eens uit te slapen, bagage weer wat te ordenen, uitgebreid ontbijt. Net als alles klaar was, pats de eerste platte band. 4 kleine fuckers van doornen hadden mijn voorband getorpedeerd. Met een nieuwe binnenband peddelen naar hoofdstad Rabat. Eenmaal aangekomen zocht ik met GPS in de hand naar de camping. Niets, nada, noppes geen camping te bespeuren.

Te verwachten dat niet alles up to date is. Bijgevolg een zoektocht naar een eerste hotel en in mijn hoofd al denken aan technieken om af te dingen. Opeens in de bocht hoorde ik een luid, enthousiast geroep. Het was één van de drie duikers die riep. Wat een toeval, par hasard. Ik legde mijn probleem uit totdat hij zei: “blijf bij ons slapen!” Prompt plukte hij zijn gezin van het strand en gingen we richting hun appartement.

Een emmer van gastvrijheid werd over me gegoten de volgende 2 dagen. Mocht de moeder hem niet in tomen dan zou de man het eten trechter techniek in mijn keel rammen. Zolang je maar niets te kort hebt dacht de man, zou een leuze zijn rechtstreeks van de Bond Zonder Naam. ’S avonds gaan de mannen op café dus ik moest mee, of course. Een café moet je letterlijk nemen want enkel maar kaffie, melk of thee (allez suikerwater met een smaskje vind ik, wel lekker ze!).

Verschillende maten van de duiker trokken hun ogen wijd open als ik mijn plannen tussen hun koffiegeslurp uit de doeken deed. Hun Frans heeft nog meer haar op dan het mijne dus was het voor mij vooral ‘raad het gesprek’. Aan de hand van hun mimiek, gestiek en intonatie. Een schunnige mop, een roddel of een kleine ruzie. De meeste zaken kon ik afleiden. Zeker de discussies want Marokkanen hebben toch last van ‘hot blood’.

Na 2 dagen Rabat moest ik verder. De laatste avond was een mooie afsluiter om met het gezin te wandelen in de haven terwijl er een optreden was naar aanleiding van 20 jaar Koning Mohammed VI oftewel King Cool. De euforie maakte snel plaats voor de harde realiteit de volgende dag. Een etappe van 135 kilometer met constante tegenwind en ik had geen jus in de benen. Heel de dag stoempen en langzaam aftellen. Dingen anders voorstellen (zaken wijsmaken) om toch de moed erin te houden. Na uren te hebben gereden dacht ik, "ok waarschijnlijk nog 70 kilometer". Als er dan 90 verschijnt op je GPS dan doen je hersenen rare dingen. Zo dacht ik: "Ey! 90 dat is 3 keer 30 en 30 km dat is toch cva". De zaken anders voorstellen dus. 

In Casablanca brubbelde de frustratie naar boven, wat een enorm chaotische, gepresseerde stad. De warme uitlaatgassen van vrachtwagens die in je gezicht blazen. Het constant getuut, de overpuilende rotondes waar ik me probeerde tussen de file te wurmen om toch uit deze hel te geraken.

Net buiten het centrum zat ik letterlijk en figuurlijk op de grond. De benen volledig moe; armen verbrand en gezicht op halfzeven. Toen ik naar boven keek blokte er iemand de zon. Het was een kleine, oudere man met een innemende glimlach. Zijn Frans was on point en we deden een babbeltje. Totaal onverwachts stelde hij voor dat, als ik zin heb, bij hem kan blijven slapen.

De korte interne twijfel was eigenlijk overbodig want de overige 25 km ging ik nooit kunnen afronden. De man, Zaki, toonde zijn appartement met terras (!) waar ik op mocht slapen. Ik werd verwend met koekjes, watermeloen, thee (suikerwater met munt dus) en getrakteerd op een pita tijdens zijn dagelijkse avondwandeling. Toen hij even naar het WC ging, pakte ik me bij mijn stekkers op mijn kruin en dacht: “ongelofelijk”.

Na een babbel over zijn rijke leven gingen we naar de living om daar een pintje bier open te doen en naar de foebal te kijken. Heerlijk, wat ouwehoeren tijdens de match over de spelers, tactiek of acties. De volgende ochtend met kleine oogjes op om opnieuw op mijn stalen ros te springen.

Bij het afscheid sprongen de tranen in Zaki zijn ogen. De gepensioneerde man met een knuffelbaarheidsfactor 8,5/10 zal ik niet snel vergeten! De tocht naar El Jadida was vlekkeloos en vlotjes. Op aanraden van verschillende mensen moest ik daar toch één dag blijven voor de stad te bezoeken. Van de gelegenheid maakte ik gebruik om de fiets wat te onderhouden, blog te schrijven, te skypen etc.

De rustdag werd goed verteerd en na 1 week Marokko ging ik naar Oualadia. Een toeristisch trekpleister van jewelste. Toen ik na 95 km in de benen de afdaling naar het strand inzette krioelden de Marokkaanse gezinnen op het strand. Veel plaats was er niet meer, niet dat ik de ambitie had om me daar tussen te murwen.

Tijdens het aansnijden van een bocht (again in een bocht!) kwam ik een wit-groene camionette tegen. Ik keek een tweede maal en: “hu, heb ik die mannen vandaag niet al gezien?” Nu was het aan mij om enthousiast en luid te roepen. Yes, ik had gelijk. De 2 mannen hadden me vandaag al eerder gepasseerd en gevraagd als ik geen lift nodig had.

In de korte babbel legde ik uit dat ik een slaapplaats zoek bij mensen. Ze kenden niemand persoonlijk maar ze gingen eens rondvragen. Helaas, ze vonden niemand, ze boden wel aan om op café te gaan? Natuurlijk dadde! Enkele uren gezeverd met de twee verkopers die zichzelf La Capitan en Le Chef noemen. Hoe langer de avond duurde, hoe meer mensen er mee aanschoven.

Zoveel mensen dat La Capitan zijn move inzette om te vragen als niemand van hen een slaapplaats voor me had. Een oudere man hapte toe op het voorstel. Huppa, enkele Marokkaanse high fives (is elkaar een stevig handdruk geven met een vette knipoog) met de 2 verkopers. Ze waren dolblij dat het hen toch gelukt was om te zorgen voor slaapplaats. Na nog wat gezever en gelach volgde ik de man richting zijn huis.

Ik werd verwelkomd door de moeder des huizes, volledig omgehuld in doeken en met hoofddoek aan, zoals zoveel vrouwen hier, maar de kleurrijke doeken steekten wat af op de klinisch witte muren en vloeren van het huis. Voilà zei ze, wij gaan naar boven dit verdiep is helemaal voor jou. Wa? Een eigen verdiep? Toen ik op mijn kamer zat kwamen de haren recht van geluk. Ik dacht nog na over de discussie dat ik had met één van de verkopers. Is het toeval of is het Allah (hasard versus Dieu) die gezorgd heeft dat ik al deze vriendelijke mensen mocht ontmoeten. Soit, feit is dat de eerste week Marokko, de gastvrijheid me heeft overladen.