Marokko (II): “Ik eet nooit meer couscous”

Op mijn 2de zondag in Marokko (4 augustus) deed ik het ook op zijn “zondags”. Een etappe van 60 km tot de kuststad Safi. Een volle zon, blauwe hemel en lichte zeebries, moet er nog zondag zijn? De campingplaats had een verlaten indruk, mijn vermoeden was correct. Gesloten, geschlossen, fermé. Ok, ik ben er toch al wat ingerold de vorige dagen, gewoon weer big (not creepy) smile en aankloppen bij de mensen.

Blijkbaar zat ik in de rijkere buurt van de stad (wist ik veel!) waar dokters, rechters en advocaten wonen. Als die dan vanuit hun hoge muren bovenaan bespijkerd met scherp glas een half bezwete coureur zien, dan passen ze voor zo’n “indringer”. Na het 5de huis had ik “toesj” een Zwitserse-Marrokaanse vrouw die alleen was aan het wachten op haar man die enkele dagen later kwam.

De twijfels wrongen haar gezicht in alle plooien. Moment voor mij om ze volledig te overtuigen en katsjieng ik had een slaapplaats. Na een deugddoende douche een hele avond zitten praten, de stad bezocht en langs de krachtige kliffen gereden. Tijdens de rit zei ze: "Wat wij doen is eigenlijk illegaal." Euhm wat? Blijkbaar mag een vrouw die getrouwd is niet met een andere man in de auto zitten als het geen familie is. 

De volgende dag richting surfhub Essaouira. De zee rechts, de bergen links dat was de rode draad van de etappe. Wat ik wel merk is dat je als fietser je wat als “gorilla” moet gedragen op de weg. Tonen dat je er bent door je breed te maken, iets meer van het kantje weg te rijden. Natuurlijk niet op je borst kloppen en met je feces smijten. En uiteraard moet je niet op het midden van de weg rijden, maar tonen dat je ook recht hebt op jouw strookje.

Over de eindstreep ging ik van gorilla naar koppige steenezel. De surfstad is één en al toerisme, dus lees: één en al hotel. Anderhalf uur heb ik zitten rond rijden en proberen afdingen voor een schappelijke prijs. Als een specht rond me loeren naar het bordje “hotel”. Wanneer ik het niet meer verwachtte kwam ik in een verlaten straatje een goedkoop hotel tegen.

De sympathieke André aan de entree was een joviaal man dus boekte ik mijn eerste hotelkamer. Geen haar op mijn hoofd die dacht om in dit massatoeristisch oord te blijven (was wel mijn initieel plan) dus na een stevig ontbijt tegen de felle wind in beuken naar Imsouane. Volgens enkele Marokkanen een veel rustiger surfplekje.

De rit naar Imsouane zal zéker in mijn top 10 van meest memorabele tochten staan. Het profiel was bergachtig, daar had ik wel trek in na dagen van vlak en plat. Wat ik niet wist, was dat de ondergrond na 30 km pardoes veranderde in keien, kiezels en zand. De mountainbike skills (die ik ontbeer) moest ik dan maar improviseren. Omhoog klauteren is al pittig maar dan nog via keien en soms afgebroken rotsen. Sjoh!

Het moment dat ik op mijn drinkfles kneep en er enkel wat warme druppels uitkwamen dacht ik “f*ck”. Geen water, geen eten en ik zit hier in de middle of nowhere. Goeie zet Maertens, niet voldoende proviand gekocht. Op karakter en concentratie erbij houden voor platte tubes of mogelijke tuimelpartijen. De eerste klim was een feit, de eerste afdaling de prijs. In het dal kwam ik in iets dat lijkt op een dorp maar dan toch weer niet.

De coupe fringale piepte al even boven de vensterbank en het was nog 35 km. In mijn gedachten speelde het idee op om het tentje hier op te slaan. Tot mijn verbazing zag ik een bordje “hotel-resto”, was dit mijn redding? Raar maar waar in de middle of nowhere staat er een fancy pancy hotel. De receptionist verschoot als ze me zag, ik vroeg alles van vocht en voedsel dat ze hebben en kon binnen spelen.

Na enkele minuten kwam ze terug en zei: “de keuken wil niets geven..” Mijn blik op ongeloof en een zware zucht. Toch ging ze een tweede poging doen of beter ze ging wat eten en drank mee smokkelen. Van alles kreeg van haar: hopen eten, flessen water en frisdrank. De heldin van mij dag. Toen ik de portefeuille uithaalde zei ze dat ik niets moest betalen. Van de hel naar de hemel.

Of toch weer naar de hel? Want als ik mijn fiets nam dan plofte de voorband. Jupla, plat. Dader? Eén achterlijke doorn. Dan ontwijk ik 40 km lang keien en rotsen, maar nee één stoeme doorn. Schrijf op: doornstruiken en alle verwante rassen hebben geen plaats in mijn toekomstige tuin. Volgens het normale script zou er een “Maertens godverdomme” moeten volgen. De tijd was al krap om er voor de donkerte te geraken en dan dit.

Maar nee merkwaardig, ik nam rustig het gerief uit de zakken en begon te sleutelen. Geen idee als het de liter Fanta was of de adrenaline van de tijdsdruk maar ik ging als een gek op de laatste beklimming. De keien deden mijn zakken op en neer botsen maar bleven stug op hun plaats (good boys). Het was alsof het universum wou dat ik niet mocht aan komen want, politiecontrole. Ik werd eruit gepikt, mijn paspoort ging via enkele handen weer in de zak.

Puur tijdsverlies. Maar het stopte niet want opeens reed ik in een massa mensen. Er was net een voetbalmatch gedaan en iedereen liep op straat. Ik werd aangemaand om te stoppen om met enkele random Marokkanen op de selfie te staan. Na dit vreemd moment riep de natuur. Ik kon het niet meer inhouden dus snel een middelgrote struik zoeken.

Dit alles gaf mij nog meer adrenaline om toch die eindstreep te halen. De laatste 8 km gaf me de ultiemste kick de afdaling langs “la chemin de la mort”. Klein baantje waar je rechts de afgrond had en links de immense bergen. Klein hartje en big smile nam ik de afdaling rechtstreeks tot de camping in Imsouane. Oef.

In het gezellige surfdorpje Imsouane nam ik een rustdag. Ik leerde er 2 Belgische surfgezinnen kennen, ging zelf even gaan surfen en werkte wat voor de podcast. De volgende ochtend vertrok ik weer naar Agadir. Opnieuw wat klimwerk. Steile hellingen tot in de wolken waar de spanning in de kuiten op springen staat. Als gevolg heb je dan wel mooie afdalingen met fijne bochten om aan te snijden.

Vlekkeloze etappe, hopelijk even vlekkeloze zoektocht voor een slaapplaats in Agadir. Ik pedaleer wat rond en stopte aan een kruispunt, daar zag ik de 2 deuren van de protestantse kerk wagen wijd open staan. Jup, dat is een teken dat ik het gewoon daar moet gaan vragen. Na een uurtje wachten kwam priester Maxime langs. De kalme, chille man gaf me meteen een kamer, douche en avondeten.

Samen met een Franse vrouw praten we wat over België, Congo, reizen, etc. In de volgende ochtend deed ik samen met hem het gebed waar hij vroeg aan God om te zorgen voor mijn veiligheid. Hoe mensen meeleven met je tocht zowel hier als in België dat is een onuitputtelijke bron van energie.

Zoals verwacht ging de rit naar Tiznit vlak en saai worden. Zeer warme temperatuur (ik nader de  Sahara) en langs de autostrade waar camions je aan hoge snelheid voorbij vlammen. Hoe langer het duurde, hoe meer ik moest rusten langs de kant van de weg. De energie liep echt uit me. ’S nachts, op de camping in Tiznit was dan ook de verklaring. De maag had de strijd met de couscous verloren en buikkrampen en -pijn was het gevolg. Na de zin “ik drink nooit meer” (5/07/2019 aka my birthday) zei ik boven de WC-pot in Tiznit “ik eet nooit meer couscous” (09/08/2019).