Spanje: La Muerta

Doos=muerta
Fiets=muerta
Weer=muerta
Warre=muerta
Spanje=muerta

Het was waarschijnlijk het twaalfde woord dat ik hoorde toen ik toekwam in Sevilla; “La Muerta”. De vlieghavendame verklaarde me gek dat ik met de fiets naar de camping in Dos Hermanas wou. Zo’n 30 kilometer zuidwaarts van Sevilla. Vol goeie moed en 45 graden drukkende warmte vertrok ik richting de camping. Na 2 uren in de vlieghaven te zitten sleutelen aan mijn fiets was ik vertrekkensklaar. Ahja, dé fiets die gewoon op de rolband gesmeten lag met een half opengescheurde doos er slordig voor. Thanks Ryanair! Na 300 meter had ik het al in de smiezen, “krak krak krak”. Mijn versnellingsapparaat werkte niet naar behoren.

De eerste Maertens godverdomme (iets anders uitgesproken, klassieke familievloek) brulde uit mijn keel. Zelfs de net passerende politiecombi verschoot en stopte even om alles te dubbelchecken. Ok, change of plans, ik ga naar Sevilla en zoek me daar een hotel. De derailleur smeekte om aandacht, constant “krak krak krak”… Helaas kon ik het niet herstellen, de eerste fietsenmaker was al een feit.

Ok, change of plans part II, geen hotel te vinden dus toch richting de camping, nog 20 km. Onderweg weergalmde een tweede Maertens godverdomme. Dat belooft voor de rest van de trip. Eenmaal ik het wit bordje ‘camping’ zag schitteren ging een opstoot van opluchting door mijn lichaam. Verder zag ik dat er een zwembad was en maakte ik kennis met een Belgisch koppel uit Brasschaat. Oefff.

De volgende dag alles op het gemak en richting de bakoven dat Sevilla heet. Mijn eerste opnames en speurtocht voor de podcast. Tijdens het treuzelen in de stad leerde ik een Zwitser kennen, Daniël. Hij reisde ook alleen en gaf wat tips en tricks over de stad. Sevilla is een smeltkroes van de Europese, Arabische én Latijns-Amerikaanse cultuur. De klassiekers: Real Alcazar, kathedraal en Torre del Oro kregen een bezoekje. Des avonds een deugddoende plons in het zwembad en werd ik uitgenodigd voor enkele glaasjes vino bij het Belgisch koppel. Gat en de boter die dag! Inotyol is voor later.

Na nog een volledige dag de stad bezocht te hebben, was ik op dag 4 klaar voor de eerste etappe naar San José del Valle Norte. Een boerengat richting kuststad Tarifa. Eerst langs een stuk autostrade scheuren om dan door een natuurpark te zwoegen. Daar de klassieke beelden: dor, droge, gele grasvelden met enkele kranige bomen en struiken die weigeren te buigen voor de hitte. Enkele roofvogels die er boven cirkelen en velden vol gestorven zonnebloemen. Een scène van een middelmatige western film kon hier zeker worden opgenomen. 

Enkele pittige kuitenbijters onderweg deden me de das om. Een coupe fringale en ik kon geen stamp meer geven. Tijdens etappe 1 al moeten zeggen "ik ben kapot". Het verhaal van het deksel en die neus. Gelukkig maakte het zicht op het gigantisch meer weer alles goed. Volgende dag dezelfde beelden onderweg; dor droog en kapot gebrand landschap. Ik voelde me gesandwitcht door de warmte. Van boven duwde de hete lucht. Vanuit de weg dampte de warmte tegen smoel en kuiten.

Opeens besliste mijn gps-app dat het tijd was voor een stukje mountainbiken! Voor 20 kilometer harken in zanderige baantjes vol gestrooid met steentjes, keien, blokken en rotsen. Slalommen was de boodschap om de angst van een platte band te onderdrukken. Na een kwartet van klimmetjes arriveerde ik in het vlakke Tarifa aan de kust. Met nog voldoende energie in de tank, pfieuw toch een opsteker! Tijdens het wandelen naar het strand zag ik een bordje “Afrika 15 km”.

Op de camping leerde ik een Gents koppel met West-Vlaamse roots kennen. Onze tweede hoofdstad, kenjet. Ik verorberde mijn spaghetti aldaar en had een uiterst aangenaam gesprek met hen. Toen de nacht viel zag ik opeens een scherp wit licht dat met een enorme kracht op de mobilhome van het Gents koppel viel. "Dat is de vuurtoren van Tanger", zei de Gentenaar. Wauw, ik kon Afrika niet enkel ruiken, voelen maar ook al zien. Morgen de boot op en eerste voet zetten in Marokko. De spanning tintelde over mijn volledige rug.